Starina od osamdeset i pet ljeta, zbog književnosti šeta od Mojkovca do Podgorice

Milomir Anđelić, starina od osamdeset i pet ljeta, često se može sresti na putu Mojkovac – Podgorica i u suprotnom smjeru, jer ovaj krepki starac ne propušta ni jedno okupljanje povodom književnih druženja i promovisanja stvaralaštva u glavnom gradu pod Goricom.

Prepoznaju ga po crnom šeširu vedrom duhu, široko osmijehu, blagoj naravi i ljubaznoj riječi. Često uz “dobar dan” recituje stihove pjesničkih velikana sa naših prostora.

Milomir je rođen u mnogočlanoj porodici (među dvanaestoro djece) od kojih mnogi nisu među živima a među kojima se izborio za četiri razreda škole i odsluženom vojnom roku na graničnoj karauli prema Italiji, gdje je, prisjeća se, ispisao svoje prve stihove u časopisu “Graničar”. Tada je, kako kaže, otkrio svoj talenat i potom se po izlasku iz vojske posvetio pisanju pjesama, uglavnom epskog i rodoljubivog karaktera.

Sjeća se, Milomir, prve pročitane knjige “Nagorkinje” autora Radovana Bećirovića, koji mu je ujedno bio i prvi “dašak u leđa”, i pošto mu je iščitavajući njegove pjesme, poručio da će ” biti veliki čo’ek”, što je Milomiru značilo samo jedno.

Pisao je Milomir o sedam velikih ofanziva, ređajući ih od Užičke republike, Igmanskog maša, preko Neretve, pa sve do Drvara…

Prvu nagradu za svoje pjesništvo zavrijedio je kod Udruženja pjesnika i guslara iz Nikšića. Potom ubrzo, kao najistaknutiji član Udruženja u Nikšiću, biva izabran za vođu ogranka “Durmitorska sekcija” za pjesnike sjevera Crne Gore.

Put pjesništva Milomira Anđelića ide od Nikšića, preko Saveza jugoslovenskih književnika, pa sve do Zenita iz Podgorice.

U svom bogatom i ispunjenom životu od Mojkovca, tačnije Paleža Šaranskog, Milomir je objavio knjige sljedećih naslova: Svetospjevi, Slavoleti, Proslavljeni junaci, Legendarne naše junakinje, Savić Radojev Božovic i Svetovidi.

Ispisuje Milomir Anđelić tragove u mnogim Zbornicima, časopisima sa kojima sarađuje, kao i kroz pjesme koje komponuje uz gusle…